Bł. Henryk Suzon

Prawdopodobnie w tych latach Henryk napisał dzieło broniące nauki Eckharta. Traktat ten i inne zostały potępione przez jego przeciwników i uznano je za herezję. W 1330 r. Henryk udał się na kapitułę generalną zakonu w Maastricht, aby się bronić. Choć ojcowie kapitulni go nie skazali, został zwolniony z funkcji wykładowcy. Henryk był przeorem klasztoru w Konstancji, wraz ze swoją wspólnotą został wysłany na wygnanie, w którym przebywali przez siedem lat (1339–1346). Był to okres największego sporu między papieżem Janem XXII a Świętym Cesarzem Rzymskim. Około 1348 r. Henryk został przeniesiony do klasztoru w Ulm, gdzie prawdopodobnie przebywał już do śmierci, która nastąpiła 25 stycznia 1366 r.

To właśnie w Ulm zredagował swoje dzieła i poświęcał się działalności naukowej. Pozostawił po sobie chociażby Księgę Mądrości Przedwiecznej, Księgę Prawdy i Życie; ta ostatnia ma charakter autobiograficzny, ukazuje m.in. podejmowane przez zakonnika umartwienia, niektóre bardzo drastyczne. Jak sam pisał, sam Jezus musiał interweniować, że przesadza w podejmowanych ćwiczeniach duchownych, że tego On od niego nie oczekuje.

W ikonografii przedstawiany jest w habicie dominikańskim i towarzyszą mu różne atrybuty: rylec, IHS wyryte na piersiach, wieniec z róż, wizerunek Matki Bożej. Dwa pierwsze atrybuty nawiązują do podania, mówiącego, że na znak miłości do Boga mistyk wyrył sobie na piersiach znak IHS. Według legend dominikańskich, pewnej dziewicy Annie ukazało się w krzewie różanym Dzieciątko Jezus, które zrywało kwiaty i rzucało je na siedzącego przy krzewie Henryka. Róże, którymi błogosławiony był obsypany, miały symbolizować cierpienie, jakie Bóg dopuszczał na niego, a które Henryk z pokorą i radością znosił. Znane są obrazy, na których przedstawiono scenę przekazania przez bł. Henryka serca Dzieciątku Jezus. Ponadto podkreśla się, że już jako dziecko Henryk zanosił kwiaty przed figurę Maryi. Jego pobożność maryjna została nagrodzona wizją Matki Bożej, która objawiła Mu się wśród aniołów w chwale.