Hugo de Sancto Caro

Hugo de Sancto Caro

Hugues de Saint-Cher lub Hugo de Sancto Caro, kardynał

(pocz. XIII w.-1263)

Urodził się na początku XIII wieku w Saint-Cher, na przedmieściach Vienne. Studiował na uniwersytecie w Paryżu filozofię, teologię i prawoznawstwo, po ukończeniu studiów uczył na tym samym uniwersytecie. Uzyskał wówczas stopień doktora prawa kanonicznego i licencjata teologii. W 1225 r. wstąpił do dominikańskiego klasztoru San Jacques w Paryżu. Wkrótce potem został mianowany w latach 1227-1230 był prowincjałem dominikanów we Francji. Przyczynił się do rozkwitu oraz sukcesu Zakonu i zdobył zaufanie papieża Grzegorza IX, który wysłał go jako legata papieskiego do Konstantynopola w 1233 roku. W latach 1233-1236 był przeorem klasztoru jakobińskiego w Paryżu, a po nim ponownie prowincjałem do 1244 r. W latach 1229-1233 był profesorem na Uniwersytecie Paryskim, tam też około 1233 r. uzyskał tytuł magistra św. teologii. W okresie paryskim przygotował konkordancję Biblii łacińskiej, korekty Pisma św. (od niego zwana jako korekta Hugo de Saint-Cher), zbiór postylli i komentarzy biblijnych, skompilowanych z istniejących już komentarzy do Pisma świętego.

28 maja 1244 r. otrzymał z rąk papieża Innocentego IV kapelusz kardynalski. Był pierwszym kardynałem z zakonu dominikańskiego. Odegrał ważną rolę w soborze w Lyonie, który odbyło się w następnym roku. Przyczynił się do ustanowienia uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej w rzymskim kalendarzu ogólnym. W 1247 r., zgodnie z instrukcjami papieża Innocentego IV, zreformował Regułę Karmelitańską, którą święty Albert, łaciński patriarcha Jerozolimy, przekazał pierwszym braciom karmelitom na Górze Karmel. Papież uważał, że konieczne jest złagodzenie niektórych bardziej wymagających aspektów, aby uczynić regułę bardziej zgodną z życiem w Europie. Po śmierci cesarza Fryderyka II papież wysłał go do Niemiec jako swojego legata na wybór następcy. W 1255 r. pod zwierzchnictwem papieża Aleksandra IV kardynał Hugo nadzorował procesy oskarżonych o herezję i był strażnikiem doktryny. W grudniu 1261 r. został mianowany kardynałem biskupem Ostii, ale kilka miesięcy później zrezygnował z tego zaszczytu. Mieszkał w Orvieto z papieżem Urbanem IV, który ustanowił tam rezydencję długoterminową. Zmarł 19 marca 1263 r. Jego ciało zostało pochowane w Lyonie.

Na płytkach ceramiczny w krużganku klasztoru Santo Domingo w Limie wyraźnie jest podane, że Hugo de Santo Caro był pierwszym kardynałem dominikańskim. Napis dosyć dobrze się zachował, czytamy: „Hugo de Sancto Caro primus Ord[in]is Cardi[nal]”. Płytka z literą „s” zapewne nie pochodzi z tego wizerunku. Podobnie zresztą płytka na dole nie powinna się tutaj znajdować. Zapewne na brakującej można było zobaczyć atrybut, z którym pokazywano kardynała Hugona. Można przypuszczać, że podobnie jak w przypadku pozostałych kardynałów dominikańskich, ukazanych w tej dekoracji, trzymał w ręku księgę. Warto też zwrócić uwagę na postaci dwóch aniołów, którzy są po obu strona medalionu z podobizną hierarchy. Po lewej stronie anioł trzyma kapelusz kardynalski, a po prawej stronie – anioł trzyma lilię, symbol czystości, którą charakteryzował się pierwszy kardynał dominikański.

Bibliografia:

  • Hugues de Saint-Cher († 1263), bibliste et théologien, Paris, Centre d’études du Saulchoir, Actes du colloque 13–15 mars 2000, Brepols, Louis-Jacques Bataillon, dir. G. Dahan, P.-M. Gy, Turnhout, 2004 (Bibliothèque d’histoire culturelle du Moyen Âge, 1).
  • Mangenot, E., Hugues de Saint-Cher, [w:] Dictionnaire de théologie catholique, t. 7, Paris, 1930, col. 221–239.
  • Paravicini Bagliani A., Cardinali di curia e familiae cardinalizie dal 1227 al 1254, éd. Antenore, coll. t. 1, Padoue 1972 (Italia sacra), s. 256–272.