Piotr de Palude

(ok. 1275–1342)

Piotr de Palude (łac. Peter Paludanus, fr. Pierre de la Palu) urodził się w hrabstwie Bresse w Sabaudii około 1275 r. Wstąpił do zakonu dominikanów w Lyonie, ale studiował w Paryżu. W 1314 r. otrzymał tytuł magistra św. teologii. Dwukrotnie brał udział w kapitule generalnej zakonu z ramienia braci z Francji. W 1318 r. papież Jan XXII mianował go swoim legatem w misji zapewnienia pokoju pomiędzy księciem Flandrii a królem francuskim. Niestety jego misja nie zakończyła się pomyślnie. Był także członkiem powołanej przez tegoż papieża komisji do zbadania błędów w pismach Petrusa Olivi. W 1329 r. papież wezwał go do Awinionu i mianował go łacińskim patriarchą Jerozolimy. W Egipcie bezskutecznie negocjował z sułtanem w sprawie wyzwolenia Palestyny. Jego przerażające relacje o sytuacji na tym terenie doprowadziły do zorganizowania krucjaty przeciwko sułtanowi, ale do niej nie doszło z powodu niechęci i braku zgody ze strony książąt chrześcijańskich. 17 lipca 1336 r. został biskupem diecezji Couserans. Zmarł pod koniec lat sześćdziesiątych XIV w. w Paryżu i został pochowany w tamtejszym kościele św. Jakuba.

W ciągu swojego życia Piotr de Palude poświęcał się pracy naukowej i pisarskiej. Pozostawił po sobie komentarze do Sentencji Piotra Lombarda. Jest także autorem komentarzy do wszystkich ksiąg Pisma św. oraz konkordancji do Sumy teologicznej św. Tomasza z Akwinu. Nic więc dziwnego, że w dekoracji ceramicznej wirydarza limskiego konwentu Santo Domingo przedstawiany jest jak inni patriarchowie jerozolimscy – z książką.

Bibliografia:

Sikes J. G., Jean de Pouilli and Peter de la Palu, „English Historical Review”, 49 (1934), s. 219–40.
Hödl L., Dignität und Qualität der päpstlichen Lehrentscheidung in der Auseinandersetzung zwischen Petrus de Palude († 1342) und Johannes de Polliaco († p. 1321) über das Pastoralstatut der Mendikantenorden, [w:] Bonaventura. Studien zu seiner Wirkungsgeschichte, Werl 1976 (Franziskanische Forschungen, 28), s. 136–145.
Dunbabin J., A Hound of God. Pierre de la Palud and the Fourteenth-Century Church, Oxford 1991.