Św. Katarzyna ze Sieny

Przyjęta została w 1364 r. W bazylice San Domenico przyjęła habit i zakonne imię Katarzyna. Jako tercjarka dominikańska prowadziła ascetyczne życie, co nie było dla niej łatwe. Trudności potęgowała nieznajomość łaciny. Aktywnie działała na rzecz chorych, biednych i wykluczonych, ponadto miała dar wyrzucania z opętanych demonów. Bardzo interesowała się sprawami Kościoła i świata. W tym czasie papież Grzegorz XI przebywał w Awinione. To dzięki jej zabiegom powrócił do Rzymu w 1376 r., kończąc niemal siedemdziesięcioletnią niewolę awiniońską papieży.

Rok wcześniej, w kwietniu, w kościele Santa Cristina w Pizie Katarzyna otrzymała stygmaty w formie krwawych promieni, które tylko ona mogła zobaczyć, ale które uwidoczniono na krótko przed śmiercią. Zmarła w opinii świętości w Rzymie 29 kwietnia 1380 r. Spoczęła w dominikańskim kościele Santa Maria sopra Minerva w Rzymie i jej ciało w tej bazylice jest do dzisiaj.

Już rok po jej śmierci jej czaszkę jako relikwię przekazano do Sieny. Trzy lata później była ona przedmiotem uroczystego kultu i została przeniesiona w procesji do bazyliki San Domenico, gdzie jest nadal przechowywana. W tej samej bazylice znajduje się palec Katarzyny: tą relikwią błogosławieństwo jest dane Włochom i siłom zbrojnym w niedzielne popołudnie, kiedy odbywają się międzynarodowe święta ku czci świętej. Lewa stopa jest natomiast zachowana w Wenecji (w kościele Santi Giovanni e Paolo). W katedrze w Sienie znajdowało się żebro: zostało ono jednak podarowane sanktuarium Santa Caterina w Astenet w Belgii. Wreszcie łuska z łopatki Katarzyny znajduje się w sanktuarium Katarzyny w Sienie. Lewa ręka świętej, nosząca znak stygmatów, jest przechowywana w klasztorze Różańca Świętego Monte Mario w Rzymie.

Pius II kanonizował Katarzynę ze Sieny 14 kwietnia 1461 r., natomiast 4 października 1970 r. papież Paweł VI nadał jej tytuł Doktora Kościoła, w końcu w 1999 r. Jan Paweł II ogłosił ją jedną z Patronek Europy.

W ikonografii św. Katarzyna jest przedstawiona w białej szacie i czarnym płaszczu zakonu dominikanów, z liliami, koroną cierniową na głowie i stygmatami oraz z księgą. Czasami jest przedstawiana w momencie mistycznych zaślubin z Jezusem lub z sercem w ręku. Są to podstawowe atrybuty, z którymi występuje. Lilie symbolizują czystość, korona cierniowa – kult do Męki Pańskiej, a dziury na rękach – stygmaty, którymi była obdarzona, natomiast księga – jej dzieła, które po sobie zostawiła. W jej przypadku jest to bardzo szczególne, gdyż niemal przez całe życie była analfabetką, potrafiła jedynie się podpisać i napisać kilka słów, a tymczasem poza Dialogami i Modlitwami pisała wiele listów do różnych duchownych i świeckich osobistości. W niektórych wizerunkach Katarzyna przedstawiana jest również z czaszką i krzyżem, które mówią o szczególnym umartwieniu świętej. Ale krzyż nawiązuje także do pewnego wydarzenia z życia Katarzyny. Gdy wyszła z klasztoru, zobaczyła ubogiego, który poprosił o jałmużnę. Katarzyna, nie mając pieniędzy, ofiarowała mu srebrny krzyżyk. Kilka dni później, w trakcie ekstazy, zobaczyła ów krzyżyk na piersiach Chrystusa. To upewniło ją, że ubogim proszącym o wsparcie był Chrystusa. Inna wersja mówi, że Katarzynie ukazał się Chrystus i włożył jej na szyję krzyżyk, dał gałązkę oliwną i polecił wprowadzić pokój między ludźmi. Chrystus jest również przedstawiany jako dziecko, które nałożyło na jej palec pierścień (obrączkę) na znak mistycznych zaślubin (wizja ta miała miejsce w 1367 r.). W końcu należy wspomnieć o atrybucie, jakim jest gołębica, przypominająca o trudnościach, które przeżywała Katarzyna z powodu braku zgody ojca na wstąpienie do zakonu; zdanie zmienił dopiero wówczas, gdy ujrzał gołębicę nad głową modlącej się córki.