Bł. Jakub Bianconi de Mevania

Bł. Jakub Bianconi de Mevania

(1220-1301)

Jakub Bianconi (Giacomo Bianconi da Bevagna) urodził się 7 marca 1220 r. w Bevagni (łac. Mevania) w Umbrii. Według podań, jego narodzinom miały towarzyszyć cudowne znaki. Najbardziej niezwykłe było pojawienie się na niebie trzech świecących gwiazd, z których wyłoniły się trzy postacie dominikańskie. Okazało się, że w tym samym czasie na świat przyszli Tomasz z Akwinu i Ambroży ze Sieny. W dzieciństwie osiągnął pokój między dwiema kłócącymi się rodzinami. W 1236 r. w wieku 16 lat wstąpił do klasztoru dominikańskiego w Spoleto, następnie odbył studia teologiczne w Perugii. Na skutek kazań, których jako zakonnik słuchał w Wielkim Poście, postanowił żyć w skrajnej biedzie, co przekraczało dominikańskie standardy. Pokuta i adoracja były prawdziwymi źródłami, z których czerpał ogień miłosierdzia, który uczynił go jednym z największych apostołów i kaznodziejów swoich czasów. W swojej rodzinnej miejscowości założył klasztor dominikański, którego został pierwszym przeorem. Po złupieniu miasta przez Fryderyka II w 1248 r. okazał ogromną pomoc ocalałym i uchodźcom. Pomógł także stłumić heretycki ruch nikolaitów. W 1281 r. kapituła generalna zakonu przyznała mu tytuł kaznodziei generalnego. W 1291 r. został przełożonym klasztoru w Spoleto, a osiem lat później objął urząd przeora klasztoru w Foligno.  

Zachowała się legenda, według której Jakub Bianconi ukląkł kiedyś przed krucyfiksem i wyraził wątpliwości co do swego osobistego zbawienia. W tym momencie miała wytrysnąć z krzyża krew, a przemawiający z krzyża Chrystus zapewnił go, że ta krew jest znakiem, że zostanie zbawiony. Zmarł w Bevagnie 22 sierpnia 1301 r. Podania przekazują, że gdy umierał, ukazali mu się święci Jerzy i Dominik, a także Najświętsza Madonna, która, jak wierzył, zabierze go do nieba.
Jakub Bianconi napisał dwa traktaty: Speculum humanitatis Salvatoris Iesu Christi i De Ultimo iudicio universali sive speculum peccatorum. Niestety nie zachowały się one do obecnych czasów.
Już w XIV w. podejmowano starania o jego kanonizację. W tym celu zbierano świadectwa i materiały do napisania biografii. Niestety ok. 1375 r. wszystkie te dokumenty spłonęły w pożarze klasztoru w Bevagnie. W 1377 r. Bonawentura Camasseo, który znał te akta, sporządził życiorys umarłego w opinii świętości i cieszącego się kultem Jakuba Bianconiego. Świadczy to o wczesnym kulcie, który ciągle trwał. Kolejne życiorysy powstawały już w XVII w. Ostatecznie został on zatwierdzony przez papieża Klemensa X 18 maja 1672 r. Jego wspomnienie przypada na 23 sierpnia.

Bibliografia:

  • Iacobilli L., Vita del B. Giacomo da Bevagna dell’Ordine de’Predicatori, Foligno 1644.
  • Tinassi N.A., Ristretto della vita del beato Giacomo da Bevagna dell’Ordine de Predicatorii fatto da un religioso del medemo ordine, Roma 1674.
  • Becchetti F.A., Vita del beato Giacomo di Bevagna dell’Ordine de’Predicatori, Roma 1785.
  • Emore P., La „Vita” del beato Giacomo Bianconi scritta da Ventura da Bevagna: unm testo ritrovato?, „Hagiographica”, 4 (1997), s. 253–299.