Bł. Jakub Bianconi de Mevania

(1220-1301)

Jakub Bianconi (Giacomo Bianconi da Bevagna) urodził się 7 marca 1220 r. w Bevagni (łac. Mevania) w Umbrii. Według podań, jego narodzinom miały towarzyszyć cudowne znaki. Najbardziej niezwykłe było pojawienie się na niebie trzech świecących gwiazd, z których wyłoniły się trzy postacie dominikańskie. Okazało się, że w tym samym czasie na świat przyszli Tomasz z Akwinu i Ambroży ze Sieny. W dzieciństwie osiągnął pokój między dwiema kłócącymi się rodzinami. W 1236 r. w wieku 16 lat wstąpił do klasztoru dominikańskiego w Spoleto, następnie odbył studia teologiczne w Perugii. Na skutek kazań, których jako zakonnik słuchał w Wielkim Poście, postanowił żyć w skrajnej biedzie, co przekraczało dominikańskie standardy. Pokuta i adoracja były prawdziwymi źródłami, z których czerpał ogień miłosierdzia, który uczynił go jednym z największych apostołów i kaznodziejów swoich czasów. W swojej rodzinnej miejscowości założył klasztor dominikański, którego został pierwszym przeorem. Po złupieniu miasta przez Fryderyka II w 1248 r. okazał ogromną pomoc ocalałym i uchodźcom. Pomógł także stłumić heretycki ruch nikolaitów. W 1281 r. kapituła generalna zakonu przyznała mu tytuł kaznodziei generalnego. W 1291 r. został przełożonym klasztoru w Spoleto, a osiem lat później objął urząd przeora klasztoru w Foligno.

Zachowała się legenda, według której Jakub Bianconi ukląkł kiedyś przed krucyfiksem i wyraził wątpliwości co do swego osobistego zbawienia. W tym momencie miała wytrysnąć z krzyża krew, a przemawiający z krzyża Chrystus zapewnił go, że ta krew jest znakiem, że zostanie zbawiony. Zmarł w Bevagnie 22 sierpnia 1301 r. Podania przekazują, że gdy umierał, ukazali mu się święci Jerzy i Dominik, a także Najświętsza Madonna, która, jak wierzył, zabierze go do nieba.
Jakub Bianconi napisał dwa traktaty: Speculum humanitatis Salvatoris Iesu Christi i De Ultimo iudicio universali sive speculum peccatorum. Niestety nie zachowały się one do obecnych czasów.
Już w XIV w. podejmowano starania o jego kanonizację. W tym celu zbierano świadectwa i materiały do napisania biografii. Niestety ok. 1375 r. wszystkie te dokumenty spłonęły w pożarze klasztoru w Bevagnie. W 1377 r. Bonawentura Camasseo, który znał te akta, sporządził życiorys umarłego w opinii świętości i cieszącego się kultem Jakuba Bianconiego. Świadczy to o wczesnym kulcie, który ciągle trwał. Kolejne życiorysy powstawały już w XVII w. Ostatecznie został on zatwierdzony przez papieża Klemensa X 18 maja 1672 r. Jego wspomnienie przypada na 23 sierpnia.

Bibliografia:

Iacobilli L., Vita del B. Giacomo da Bevagna dell’Ordine de’Predicatori, Foligno 1644.
Tinassi N.A., Ristretto della vita del beato Giacomo da Bevagna dell’Ordine de Predicatorii fatto da un religioso del medemo ordine, Roma 1674.
Becchetti F.A., Vita del beato Giacomo di Bevagna dell’Ordine de’Predicatori, Roma 1785.
Emore P., La „Vita” del beato Giacomo Bianconi scritta da Ventura da Bevagna: unm testo ritrovato?, „Hagiographica”, 4 (1997), s. 253–299.