Diana d’Andalò urodziła się w 1201 r. w Bolonii. Pochodziła z rodziny szlacheckiej i aktywnej politycznie. Jej ojciec Andrea Lovello należał do koterii Carbonesi. Od zdrobnień rodzinny jego imienia – Andreolo, Andalò wywodzi się nazwa jego rodu. Andrea Lovello dwukrotnie się żenił. Diana była córką z pierwszego małżeństwa. Nie ma żadnych informacji na temat jej dzieciństwa, poza tym, że była piękna, wesoła i inteligentna. W marcu 1219 r. jako wielbicielka bł. Reginalda z Orleanu pomogła mu w zakupie miasta Vigne, w którym stanął klasztor św. Mikołaja i kościół św. Dominika (obecnie bazylika św. Dominika w Bolonii). W sierpniu 1219 r. św. Dominik osobiście przyjął ją do klasztoru dominikanek z nadzieją, że dzięki wsparciu jej zamożnej rodziny uda się utworzyć klasztor dominikanek w Bolonii. Spotkał się z podwójnym sprzeciwem. Na fundację nie zgadzał się biskup boloński. Również rodzina Diany była przeciwna jej wstąpieniu do jakiegoś zakonu i kazała jej pozostać w domu. Swój sprzeciw wyrazili ponownie, gdy 22 lipca 1221 r. Diana wstąpiła do klasztoru augustianek w Ronzano. To sprawiło, że Diana czuła się zagubiona. Św. Dominik pisał do niej pocieszające listy. Po śmierci Dominika ponownie uciekła do klasztoru w Ronzano. Tym razem krewni nie odważyli się jej przeszkadzać. U augustianek pozostała do czerwca 1223 roku.
Jeszcze w 1221 bł. Jordan z Saksonii jako prokurator generalny zakonu, postanowił wznowić projekt Dominika o założeniu klasztoru dominikanek w Bolonii. Udało mu się przekonał rodzinę Diany, że jedynym sposobem, aby mogła ona pozostać blisko rodziny, jest właśnie założenie klasztoru. W 1222 r. Diana, z pomocą swojej rodziny i Jordana, założyła, na działce należącej do jej ojca w Bolonii, klasztor św. Agnieszki. Pierwsza grupa zakonnic została do niego wprowadzona 29 czerwca, w Uroczystość świętych Apostołów Piotra i Pawła, podczas której Jordan osobiście je obłóczył. Diana resztę życia spędziła w klasztorze, którego stała się przełożoną. Utrzymywała korespondencję z Jordanem z Saksonii, wiele ich listów wciąż istnieje. Zmarła 10 czerwca 1236 r. w opinii świętości. Liczyła zaledwie 35 lat.Jej życie zakonne było związane jeszcze z dwiema innymi kobietami, Agnieszką i Cecylią, z którymi żyła w jednym klasztorze. Później wszystkie trzy razem odbierały kult. Po śmierci Cecylii, która nastąpiła w 1290 r., ich kości zostały złożone w jednym grobie. Kult ten papież Leon XIII zatwierdził 24 grudnia 1891 r., tym samy ogłaszając je błogosławionymi. Wspomnienie liturgiczne bł. Diany przypada na 9 czerwca.W ikonografii bł. Diana jest przedstawiana jako dominikanka, trzymająca w ręku lilię – symbol czystości. Atrybut ten przypomina także o tradycji, która mówi, że jeszcze w 1219 r., zanim wstąpiła do zakonu, na ręce św. Dominika złożyła ślub czystości. Czasami ukazywana jest również z makietą klasztoru – jako fundatorka klasztoru św. Agnieszki w Bolonii.
Melloni G. B., Atti e Memorie degli uomini illustri in santità nati o morti in Bologna, vol. I, Bologna 1773, s. 194–255, 363–389.
Beati Iordani de Saxonia Epistulae, a cura di A. Walz, in Monumenta Ord. Fr. Praed. histarica, XXIII (1951), con esame critico delle ediz. precedenti; Iordani de Saxonia Opera quae extant, a cura di J. J. Berthier, Freiburg 1891.
Cormier H. M., La bienheureuse Diane d'Andalo et les bb. Cécile et Aimée, Roma 1892 (przekład włoski: Vita delle beate Diana d'Andalò, Cecilia ed Amata, fondatrici del Monastero delle domenicane di S. Agnese in Bologna, tradotta per cura E. Mauri, Roma 1892).
Malvezzi N., Diana d'Andalò, Bologna 1894.
Siedlecki J., Błogosławione Dianna, Cecylia i Amanda, duchowne córki świętego Dominika, Kraków 1893.
Georges N., Blessed Diana and Blessed Jordan of the Order of Preachers, Somerset 1933.
Vann G., To Heaven with Diana! A study of Jordan of Saxony and Diana d’Andalò with a translation of the Letters of Jordan, New York-Lincoln-Shanghai 1960 (późniejsze wydanie 2006).
Jourdain de Saxe, Lettres a la B. Diane d’Andalo (1222–1236), trad. nouv. avec notes historiques et annexes par Marguerite Aron, Lille-Bruges 1924 (La Vie Spirituelle, 4) (wydanie polskie: Jordan z Saksonii, Najdroższej Dianie… Listy do błogosławionej Diany Andalo, apoftegmaty, przełożył, wstępem i przypisami opatrzył P. Krupa, Poznań 1998, 2017).
Cambria M. G., Diana degli Andlo. La figlia prediletta di S. Domenico, Bologna 1972.