Nicolo Alberti de Prato

Niccolo Alberti

Niccolò Alberti (Albertini) de Prato, kardynał, legat papieski

(1250-1321)

Nicolo Alberti urodził się w 1250 r. w Prato. W wieku 16 lat wstąpił do dominikańskiego klasztoru Santa Maria Novella we Florencji. Studiował w Paryżu, gdzie uzyskał tytuł doktora teologii, następnie wykładał w rzymskim konwencie Santa Maria sopra Minerwa. W 1296 r. został prokuratorem generalnym zakonu, odpowiedzialny za kontaktu zakonu z Watykanem. Rok później został wybrany prowincjałem prowincji rzymskiej, ponadto otrzymał tytuł kaznodziei generalnego. 1 lipca 1299 r. papież Bonifacy VIII wyniósł go do godności biskupiej i jako swojego legata wysłał go do Francji, by załagodził spór między królem Francji Filipem IV a królem Anglii Edwardem I. Około połowy 1302 r. został wikariuszem Rzymu. Zasłynął z pełnienia dzieł miłosierdzia: wstawiał się za biednymi i głodnymi, fundował kościoły i klasztory. 18 grudnia 1303 r. papież Benedykt XI, jego współbrat zakonny i przyjaciel, mianował go kardynałem i jako swojego legata wysłał do objętej wojną domową Toskanii, gdzie miał wprowadził pokój. Jednak jego działania nie przyniosły sukcesu.

W 1305 r. jako dziekan Kolegium Świętego przewodniczył konklawe, które wybrało Klemensa V. Nowy papież wysłał go do Francji i powierzył mu zbadanie doktryny, którą głosił Piotr Olivi. W latach 1311-1312 Niccolò Alberti był legatem papieskim we Włoszech, ponadto 29 czerwca 1312 r. w imieniu papieża przewodniczył koronacji cesarskiej króla Niemiec Henryka VII. Za pontyfikatu Jana XXII nie uczestniczył już w misjach dyplomatycznych, wykonywał zadania w kurii rzymskiej konsekrując biskupów. Już za papieża Klemensa V podejmował prace w procesach kanonizacyjnych Rajmunda z Penyafort i Tomasza z Akwinu. Przez cały ten czas cechował się duchem humanistycznym, był też mecenasem. Zmarł w wieku 71 lat w Awinionie. Został pochowany w tamtejszym odrestaurowanym kościele dominikańskim.

Na płytkach ceramicznych w klasztorze Santo Domingo w Limie postać ta czasami mylona jest z papieżem Piusem V. Błąd w identyfikacji bierze się zapewne z tego, iż w podpisie jest jasno podane „Pius Qvin[…]”. Jednak dwie płytki, na których widnieje ten napis nie pasują do reszty. Fragment zapisu „[…]S DE PRATO CA[…]” pozwala przypuszczać, że chodzi tu o kardynała z Prato. Wywodzącym się z zakonu kaznodziejskiego kardynałem z Prato był jedynie Noccilò Alberti.

Bibliografia:

 

  • Theile F., Nikolaus von Prato Kardinalbischof von Ostia (1303–1321. Inaugural-Dissertation zur Erlangung der Doktorwürde der hohen philosophischen Fakultät der Universität Marburg), Marburg a. L. 1913.
  • H. Ströbele, Nikolaus von Prato Kardinalbischof von Ostia und Velletri, Freiburg 1914.
  • Niccolò da Prato e i frati Predicatori tra Roma e Avignone, a cura di M. Benedetti, L. Cinelli, Firenze 2013 (Memorie domenicane, n.s., 44).