Poncjusz z Blanes

O jego cudach pisał Stephanus de Salaniaco: „Per idem tempus passus est apud Urgellum, Cathalonie civitatem, et veneno ab hereticis propinato extinctus fr. Poncius de provincia Hispanie, inquisitor, et in ecclesia cathedrali civitatis illius honorifice est sepultus multisque miraculis usque hodie dicitur coruscare” [„W tym samym czasie cierpiał w Urgel, mieście Katalonii, i został ugaszony przez truciznę heretyków, br. Poncius z prowincji Hiszpanii, inkwizytor i został honorowo pochowany w katedrze tego miasta, i podobno mieni się wieloma cudami do dziś”].

W późniejszych dziełach hagiograficznych i historycznych poświęconych zakonowi dominikańskiemu ich autorzy podawali, iż był błogosławiony, chociaż faktycznie nigdy jego kult nie został zatwierdzony przez Kościół katolicki. Jednak w Zakonie Kaznodziejskim niemal do początku cieszył się kultem błogosławionego, o czym też świadczy dekoracja ceramiczna w klasztorze dominikańskim w Limie. W swoim kalendarzu wymienia go również polski dominikanin Michał Siejkowski, podając, że jest czczony jako błogosławiony, a jego wspomnienie podał pod datą 29 maja. Jednak w tym czasie pod tym dniem byli czczeni inni męczennicy tuluscy, Wilhelm Arnaud i towarzysze. Nowa, XIX-edycja Annèe dominicain wspomnienie Poncjusza podaje pod dniem 1 lutego, które obchodził razem z Bernardem z Travesseres, który również znalazł się wśród postaci dominikańskich w wirydarzu limskiego klasztoru San Domingo.

W ikonografii Poncjusz jest przedstawiany ze szklanką z trucizną i ze słońcem w prawej ręce. Szklanka z trucizną przypomina, w jaki sposób poniósł śmierć męczeńską, natomiast słońce odwołuje się do cudownego wydarzenia, które miało miejsce zaraz po jego śmierci. Otóż, kiedy udała się procesja z Urgell do Castellbó po jego ciało, mimo nocy słońce nadal oświetlało im drogę aż do bram miasta.