Św. Pius V

Z woli papieża Pawła IV został we wrześniu 1556 r. biskupem i w marcu 1557 r. kardynałem. Po śmierci Piusa IV, 7 stycznia 1566 r. Antonio Michele Ghislieri został wybrany na papieża i przyjął imię Pius V. Został koronowany w dniu swoich urodzin. Postanowił wciąż prowadzić życie, do którego przywykł – zgodne z regułą zakonną. Ten asceta, zakonnik, były inkwizytor cały swój pontyfikat poświęcił na reformę Kościoła oraz walkę z herezją. Wprowadzał w życie postanowienia Soboru Trydenckiego. Zabronił dzieciom duchownych dziedziczyć dobra kościelne, nakazał biskupom przebywającym w Rzymie powrót do swych diecezji, a zakonnikom przebywającym – wbrew regułom zakonnym – poza klasztorami do swych zgromadzeń. Choć posługiwał się surowymi zasadami i zatwierdzał wyroki inkwizycji, uchodził za sprawiedliwego sędziego. W 1567 r. ogłosił św. Tomasza z Akwinu doktorem Kościoła i nakazał publikację wszystkich jego dzieł. Dołożył też starań, by na nowo wydano księgi liturgiczne i po raz pierwszy wydano katechizm Kościoła.

W 1570 r. papież Pius V wydał bullę Regnans in Excelsis, na mocy której ekskomunikował królową angielską Elżbietę I za herezję i prześladowanie katolików w swoim kraju. Zaaranżował także utworzenie antytureckiej Ligi Świętej – sojuszu państw katolickich przeciw Imperium Osmańskiego. Zwycięstwo wojsk krajów chrześcijańskich z wojskami osmańskim w bitwie pod Lepanto w 1571 r. papież przypisał wstawiennictwu Najświętszej Maryi Panny. Na pamiątkę tego zwycięstwa ustanowił święto Matki Bożej Zwycięskiej.

Zmarł 1 maja 1572 r. na Watykanie w opinii świętości. Pierwotnie został pochowany w Bazylice Świętego Piotra, jednak w styczniu 1588 r. jego szczątki przeniesiono do bazyliki Matki Bożej Większej. W stulecie swojej śmierci został beatyfikowany przez Klemensa X. Czterdzieści lat później Klemens XI ogłosił go świętym. Jego wspomnienie według kalendarza liturgicznego przypada na dzień kwietnia.

W ikonografii św. Pius V pokazywany jest w różny sposób. Czasami przedstawiany jest w pełnym stroju papieskim, innym razem w habicie dominikańskim, ale na głowie ma tiarę papieską. Tak właśnie został przedstawiony na omawianym wizerunku, Jednak na ścianach tego krużganka znajduje się jeszcze drugie jego przedstawienie, w gronie czterech innych kardynałów wywodzących się z zakonu dominikańskiego. Na tej płytce posiada czerwoną pelerynę kardynalską, jednak w odróżnieniu do pozostałych kardynałów, ten ma na głowie tiarę, która wskazuje na to, iż mamy do czynienia z papieżem. Od 1310 r. składała się ona z trzech koron; wprowadził to papież Klemens V. Ma ona swoją symbolikę: górna korona reprezentuje Chwałę bycia wybranym na Sługę Sług Bożych; centralna korona reprezentuje Moc daną przez Chrystusa Piotrowi, aby „związać i rozwiązać” na ziemi, a także w niebie; niższa zaś reprezentuje władzę nad Kościołem Powszechnym.

Innymi jego atrybutami, które możemy znaleźć w ikonografii, są także Matka Boska i różaniec, które odwołują do kultu maryjnego, który w życiu papieża był ważny. To właśnie z nim wiążę się święto Matki Boskiej Zwycięskiej, które później zostało przemianowane na Matki Boskiej Różańcowej. Można go jeszcze spotkać z ognistym mieczem – atrybutem, który przypomina o zdecydowanej walce, jaką toczył on z odstępcami do wiary katolickiej; nawiązuje on także do jego troski o czystość wiary i moralności.