Wenturyn z Bergamo

Przekonany o głębokiej potrzebie radykalnej reformy obyczajów Zakonu i całego społeczeństwa, faktycznie zdecydował się porzucić „dumę”, która popychała go do studiowania i na rozpoczęcie życia pokutnego, świadka wartości ewangelicznych ​i skrupulatne przestrzeganie reguły dominikańskiej. To, zważywszy na bardzo entuzjastyczny temperament i jego konsekwentne zachowanie, wzbudziło podejrzenia wśród współbraci i przełożonych.

W 1330 r. zapisał się do utworzonej przez Zakon dla misji na Wschodzie Societas peregrinantium propter Christum inter gentes, po czym opuścił Genuę i udał się do Wenecji, skąd miał nadzieję wyruszyć na misje. Musiał jednak wyrzec się swoich zamiarów, gdyż zgłosiło się zbyt wielu braci. Został zatem wysłany do klasztoru w Chioggi, a następnie do klasztoru w Vicenzy i Bolonii. Jego kaznodziejstwo stawało się coraz bardziej popularne, do tego stopnia, że licznie gromadzący się na jego kazania ludzie często byli zmuszeni słuchać go na świeżym powietrzu. 

W lutym 1335 r. Wenturyn planował odbyć pokutną pielgrzymkę do Rzymu z około trzydziestoma tysiącami swoich nawróconych, jednak jego cel został źle zrozumiany, a papież Benedykt XII, wówczas zamieszkały w Awinionie, pomyślał, że Wenturyn chce zostać papieżem. Na skutek skarg papieża do władz zakonnych, zwołano Kapitułę Londyńską, która potępiła takie pielgrzymki. Listy i polecenia papieża nie dotarły jednak do samego Wenturyna, który przybył do Rzymu 21 marca 1335 r. Po dwunastu dniach Wenturyn opuścił Rzym i udał się do papieża do Awinionu, aby z myślą o krucjacie oddać się na usługi papieża. W czerwcu poprosił o audiencję, jednak zamiast niej został schwytany i na 8 lat wtrącony do więzienia. Do łask przywrócił go papież Klemensa VI, który wyznaczył go do głoszenia krucjaty przeciwko Turkom. W jej trakcie zmarł. Śmierć zastała go 28 marca 1346 r w Smyrnie. 

Pozostawił po sobie nieco pism, które opublikowano dopiero w 1904 r. Były to przede wszystkim listy i traktaty o życiu duchowym. 

Wszystkie ślady jego grobu zaginęły: Smyrna została zdewastowana przez Tatarów w 1399, a następnie w 1424 r. Zachowała się jednak włosienica, którą się biczował. 

Co ciekawe, protestanci widzieli w nim swojego niemieckiego mistrza mistyki i prekursora Reformacji. W zakonie dominikańskim cieszył się kultem, wspomnienie liturgiczne przypadało na 28 marca, czyli w rocznicę śmierci. Podjęto również starania o wyniesienie go na ołtarze, jednak nigdy nie doszło do oficjalnego zatwierdzenia jego kultu przez Kościół.

Obraz z jego wizerunkiem zachował się chociażby w zakrystii kościoła dominikańskiego w Bergamo. Jest na nim przedstawiany w habicie dominikańskim w akcie mistycznego skupienia. 

W klasztorze Santo Domingo w Limie ukazany jest z Matką Bożą. Trudno powiedzieć, do której sytuacji z jego życia przedstawienie to nawiązuje. Nie można jednak wykluczyć, że tak naprawdę w tej sytuacji nie mamy do czynienia z Wenturynem z Bergamo, ale z innym zakonnikiem.